Brent Greven*
Op 28 Juli 2008 mocht ons gezin een stukje groter worden door de komst van ons wonder Brent. Brent groeit op met zijn grote broer Lukas-Jan en zijn kleinere zusje Ninthe waar hij zich echt als een middelste banjer van het gezin ontwikkeld. Brent zocht - hoe klein hij was - altijd het randje op en zag geen angst.
Eind 2012 werd Brent ziek. Niet alleen wij, maar ook de arts dacht dat het een griepje was. Tot hij met 1 been niet meer kon lopen... We werden doorverwezen naar het ziekenhuis en daar begon de grote zoektocht. Van een griep op de heupen, kinderreuma tot 'we weten het echt niet meer' kwam voorbij. Tot er eindelijk een scan gemaakt werd. Na een lange periode van onzekerheid en onderzoeken kregen we het vernietigende nieuws dat ze een gezwel hadden gevonden onder zijn lever. Opgelucht dat er eindelijk iets gevonden was, woede dat het zo lang heeft moeten duren en ongeloof dat hij zo ziek was... Want, zo ziek was hij toch ook weer niet? We werden doorverwezen naar Nijmegen voor verdere onderzoeken.
Op 19 april 2013 kregen we de definitieve uitslag: onze Brent had neuroblastoom high risk stadium 4 met uitzaaiingen. Ik hoor de woorden nog steeds nagalmen. Daar begon onze reis in de onzekerheid van neuroblastoom. Ik had geen idee wat neuroblastoom inhield, laat staan wat het überhaupt betekenende. Het behandelplan van Brent werd gestart en de eerste 'gifzakken' begonnen te lopen. Ook zijn eerste plukjes haar vielen uit. Dat vond Brent het allerergste.
Brent vloog door de kuren heen en ze gaven al vrij snel het gewenste resultaat. Hij vocht zich er zo dapper doorheen! Waar kon ging hij gewoon naar school en bleef hij spelen. Kaal en met sonde. Niets hield hem tegen! Door de hoge dosiskuur kreeg hij klap op klap. Zijn lijfje kon het gevecht gewoon even niet meer aan… Maar, ook hier worstelde Brent zich weer doorheen alsof er niks gebeurt was. Het laatste stukje behandeling ging goed. Dat was 'alleen nog maar' bestralen en dan op naar Amerika. In Amerika kreeg Brent nog een half jaar een behandeling. Toch vond hij hier een stukje rust. Hij leerde vlot Engels en genoot van het in Amerika zijn. In mei 2014 keerde Brent schoon terug naar Nederland; wat een feest! Brent pakte met volle teugen het leven op, hij huilde wanneer hij viel en een schrammetje had. Maar als hij voor controle terug moest naar het ziekenhuis en er moest bloed geprikt worden, kon hij wel even vertellen hoe ze hem moesten prikken.
Brent kon ook gelukkig ook 'gewoon' kind zijn. Iets waar we zo op hoopten! Hij was vaak samen met zijn vriendjes op het schoolplein te vinden op zijn skateboard en met een stapel pokemon kaartjes of met een voetbal. Langzaam kregen we weer het vertrouwen in het leven terug en durfde we te genieten, en waren we niet bang voor een blauwe plek. We hadden dan ook onze eerste vakantie in het buiteland weer geboekt. Nog even snel controles en dan gaan…
Tot we 19 juli 2016 het hartverscheurende nieuws te horen kregen dat er bij Brent een recidief was gevonden op 3 plekjes in zijn been. In 1 klap stond onze wereld weer stil en verruilde we de eerste vakantiedag voor de eerste chemodag. Brent was enorm verdrietig maar tegelijkertijd zo standvastig: “Droog die tranen maar hoor want ik ga echt niet dood! Ik ga die cellen eens een poepie laten ruiken” zei hij. Helaas wees al snel uit dat de chemokuren averechts werkten en de verkeerde cellen in een rap tempo om zich heen grepen.
Tijdens het douchen pakte Brent mij vast en vroeg me of ik hem kon beloven dat hij niet dood zou gaan. Mijn hart brak in duizenden stukjes. Want wat zeg je dan? Op dat moment wist ik dat hij meer voelde dan hij ooit aan ons vertelde. Brent sprak niet over zijn ziek zijn maar droeg het met zich mee. Hij vierde iedere dag zijn gegeven leven en maakte van iedere dag een feestje. Huilen, daar had hij een hekel aan. Iedere avond voor het naar bed gaan bedankte hij ons liefdevol voor de mooie dag die hij weer had gekregen.
Op 11 juli 2017 kregen we te horen dat hij niet meer beter mocht worden en dat zijn verhaal zou stoppen. Ons wonder Brent heeft op 16 september 2017 in onze armen het leven los mogen laten. We hebben hem bedankt dat wij een grote rol mochten spelen in zijn verhaal, omdat wij zijn ouders/broer/zusje mochten zijn. Dat wij hem hebben mogen leren lopen op deze wereld maar waar Brent ons heeft mogen leren lopen door deze wereld.
Vlak voor zijn overlijden vroegen we hem: "Wat als mensen jou geld zouden geven voor een goed doel, welk doel zou je steunen?" Hij antwoorde: "Voor Villa Joep omdat ze dan een drankje kunnen maken voor mij en heel veel andere kindjes zodat we beter kunnen worden." Tot de laatste dag heeft hij gehoopt beter te worden. En niet alleen voor hemzelf maar ook al die andere kindjes. Want niemand mocht zo ziek worden als hem…
Wij blijven hopen en dromen dat zijn wens (maar ook die van vele anderen) uit mag komen en dat er geen verhalen meer stoppen. Maar dat neuroblastoom stopt!
Chantal Greven
Maart 2021
