Jace Zinkweg
We leefden samen met z'n drieën een heerlijk leven. We waren net verhuisd en genoten van alles en onze kleine Jace (toen net 3 jaar oud). Tot 29-11-2016, toen zakte de grond onder onze voeten weg.
Jace had bij vlagen last van buikpijn en ineens zag ik een soort van witte vlokken in zijn urine. Ik vertrouwde het niet en ben naar de huisarts gegaan. De huisarts zei dat Jace buikgriep had maar dit klopte voor mij niet, hij spuugde niet, had geen diaree en geen koorts. Ik ben gaan werken en toen belde mijn moeder, Jace had ineens koorts. Ik heb de huisarts gebeld en geëist dat ik naar het ziekenhuis doorverwezen wilde worden, mijn moedergevoel zei dat er iets niet klopte.
Eenmaal aangekomen op de SEH had ik het gevoel niet zo serieus genomen te worden maar omdat ik bleef aandringen werd er een echo gemaakt en gedurende de echo voelde ik: dit is niet goed, de man die de echo deed werd stiller en stiller. Toen kwam de arts mij halen, ik moest met spoed de papa van Jace bellen en vragen of hij kwam. Ik kon daar niet op wachten en ben in gesprek gegaan; “sorry mevrouw, uw zoon heeft een tumor in zijn buik, kanker”.
Jace zou eigenlijk gelijk geopereerd moeten worden omdat de tumor Jace zijn nier dichtdrukte en daar de pijn vandaan kwam, maar dat kon in Dordrecht niet. De volgende ochtend zijn wij per ambulance naar het PMC in Utrecht gegaan. Alle onderzoeken gehad en toen werd snel duidelijk neuroblastoom met uitzaaiingen. wij gingen de achtbaan in.
Chemo’s, beenmerg oogsten en transplantatie met de hoge dosis chemo, operatie, bestralingen, immunotherapie en dan nog alle bloedtransfusies en bacteriën die bestreden moesten worden. Wat een achtbaan met veel ups en downs. Bang om je kind door je vingers te zien glippen.
Maar wat heeft Jace zich er doorheen geknokt! Hoe trots kan je op je kind zijn. Hij bleef altijd zo wonderbaarlijk sterk waardoor wij dat ook konden zijn voor hem!
We hebben zoveel kinderen en ouders ontmoet met goede en helaas slechte afloop maar voor al die kanjers en hun ouders hebben we zoveel respect! Samen sta je sterker dan alleen.
Sinds mei 2018 is Jace klaar met de behandelingen. Hij is niet helemaal schoon maar stabiel genoeg om te stoppen met de behandelingen. De toekomst blijft spannend, wat gaat er gebeuren? Helaas komt het bij zoveel kinderen terug en wat dan? Maar daar proberen we niet over na te denken. Jace geniet weer van het leven zoals een kind van 5 jaar dat moet doen en wij genieten met hem mee en leven bij de dag. De zorgen zullen blijven maar dat is iets waar we mee om moeten leren gaan. Iedere goede dag is er 1!