Loïs Bergakker
Het is meivakantie en Loïs zit op Koninginnedag in de kinderwagen omdat ze zo'n pijn in haar benen heeft. Sinds maart heeft ze dit al. Heel ernstig lijkt het niet maar omdat het zo lang duurt, gaan we na 2 weken naar de huisarts. We denken zelf aan groeipijn. De arts stelt allerlei vragen. Is ze moe? Hoe is haar ontlasting? en veel meer. Hij wil bloed laten prikken en een echo van haar beentjes. Oh? Ok! Zo gezegd, zo gedaan! Dan is het dus Koninginnedag. De eerste dag dat ik me voor het eerst echt ongerust voel. Ze loopt raar, wil niet spelen, is moe, niet zoals een kind van net 4 zich zou moeten gedragen. Ik schuif het opzij, moet me niet teveel zorgen maken!
Op 10 mei hebben we een echo en daarop zien ze verkalkingen. Twee dagen later zaten we in het Sophia kinderziekenhuis, ons kind had kanker! K A N K E R! We konden er niet bij, ons mooie lieve meisje kanker! Op 14 mei kregen we te horen dat het inderdaad neuroblastoom stadium 4 was. We kregen het telefonisch te horen op ons verzoek, want als het mogelijk was, wilden we eerst naar EuroDisney! Het mocht! We hebben genoten, maar ook erg moeilijk gehad. Ze danste daar weer, sprong, liep rond, deed alles weer! Zo vreemd, niemand daar kon weten wat voor monster zich op de linker bijnier van onze dochter had genesteld! De terugreis brak ik! Het sprookje was nu echt over, de brute realiteit kwam eraan!
Loïs heeft het volledige protocol gevolgd daarna. Twee MIBG-therapieën, 6 zware chemo opnames van ongeveer een week. Daarna de operatie waarbij de tumor volledig verwijderd werd. Hoge dosis chemo met stamcelterugplaatsing. Vanaf het begin wisten we al dat Loïs naar Amerika zou kunnen gaan voor de antilichamenkuur. Na de HD chemo ging dat ook spelen in onze hoofden! We begonnen ons echt voor te bereiden! In januari was het nog even spannend of Lois bestraald zou worden. De Nederlandse artsen wilden dat eigenlijk niet, maar het bleek een eis voor de behandeling in Amerika. Maar zou ze mogen? Moesten we bestralen als we het niet eens zeker wisten? Gelukkig kregen we de bevestiging dat we verwacht werden in Philadelphia! Uiteindelijk dus bestraald. Half februari zijn we naar Amerika gegaan voor de antilichamen, het weerstandsverhogende middel en de vitamine A-zuur-kuur (die we zelf hadden meegenomen) De behandeling was niet altijd even makkelijk voor Loïs, maar zoals altijd heeft ze zich er kranig doorheen geslagen!
Buiten de opnames hebben we werkelijk een ontzettende fijne tijd gehad! Veel meer rust dan in de chemoperiode en weinig verantwoordelijkheden. Daar waren we wel aan toe! En nu? Nu zijn we sinds kort weer terug in Nederland! En Loïs? Die danst en springt weer rond! Gaat elke dag naar school en kinderfeestjes! Alles wat ze vorig jaar gemist heeft en soms ook verdrietig om was! Met andere woorden: Ze geniet! Net als wij van onze mega stoere, sterke, lieve, grappige KANJER!
Marleen Carels
September 2011
