Xander Verhoeven*
Voor altijd in ons hart.
Xander was een guitig mannetje met een vrolijk karakter. Tijdens onze zomervakantie in 2006 had hij veel moeite met "doorslapen". Toen we thuiskwamen voelde hij zich een paar dagen niet lekker en het eten ging moeizaam. Ons hart vertelde dat er iets niet goed was en na een echo en bloeduitslag in het lokale ziekenhuis te Weert kregen wij zeer slecht nieuws. De dag erna zaten we in het Radboudziekenhuis in Nijmegen. We hebben nog de hoop gehad dat ze het aan het verkeerde eind hadden in Weert maar niets bleek minder waar. Neuroblastoom tumor stadium IV in z'n buik, met uitzaaiingen in botten en beenmerg.
Xander was toen ruim 1,5 jaar. Hij heeft 6 zware chemokuren ondergaan waarna een hele zware buikoperatie volgde van ruim 6 uur, waarvan hij heel slecht herstelde. Toen hij uiteindelijk na ruim 7 weken sterk genoeg was voor de stamceltransplantatie heeft hij deze moedig doorstaan. Voor zijn eigen stamcellen heeft hij 3 x erg hard moeten knokken tussen de chemokuren door daar hij (nog) geen broertje of zusje had.
Met zijn vrolijke karakter heeft hij ons iedere keer de kracht gegeven niet op te geven en alle tegenslagen zagen wij als een "teken" dat hij, onze kleine man, bij die 20% zou gaan horen die Neuroblastoom overleeft.
Na de stamceltransplantatie knapte hij op en in maart 2007 verlieten wij het Radboudziekenhuis om thuis verder de strijd door te zetten met de vitamine a-zuur kuur. Het "gewone" leven kwam weer een beetje op gang.
In juni was het tijd voor de controlescan en we hadden het gevoel dat de scan ging bevestigen dat het goed ging met onze Topper Xander, dat was immers wat hij ons liet zien. Dit was helaas niet het geval..... Er was een recidief en de wereld zakte onder onze voeten weg. De ziekte kwam in alle hevigheid terug en het deed zo ontzettend veel pijn om hem zieker te zien worden en niets meer te kunnen doen... zo machteloos... zo oneerlijk. 14 september 2007 is hij overleden.
Xander heeft geknokt, niet op willen geven maar de ziekte was veel te sterk voor hem.
Hij heeft ons geleerd dat je niet op mag geven en voor hem en alle andere kinderen zetten wij de strijd voort zodat andere kinderen in de toekomst wel kunnen genezen.
Maïk en Carla Verhoeven-Verlaan
Oktober 2011